தேசியப் பாதுகாப்பு தினத்தின் சமூகப் பொருளாதார மீட்சி: அழிவின் பாடமும் மீண்டு எழும் இலட்சியமும்

 முக்கிய அம்சங்கள் 

• பேரிடர் அதிர்ச்சி: 2004 சுனாமி மற்றும் சமீபத்திய திட்வா சூறாவளியால் ஏற்பட்ட இழப்புகள், இலங்கையின் சமூக-பொருளாதார அடித்தளத்தில் நிரந்தர அதிர்வை ஏற்படுத்தியுள்ளன.

• மீட்சி மற்றும் பாதிப்பு: பேரழிவுகளின் நிதி மற்றும் மனிதச் செலவுகள், நாட்டின் மொத்த தேசிய உற்பத்தியின் (GDP) சதவீதத்தில் அதிக தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகின்றன, குறிப்பாக ஏழைகள் மற்றும் முறைசாரா தொழிலாளர்கள் மத்தியில்.

• கட்டமைப்புச் சவால்கள்: பேரிடர் நிவாரண நிதி ஒதுக்கீடுகளில் உள்ள இடைவெளிகள், மோசமான நகர்ப்புற திட்டமிடல், மற்றும் ஆரம்ப எச்சரிக்கை அமைப்புகளின் (EWS) பலவீனமே சவால்களாக நீடிக்கின்றன.

• உள்ளூர் மைக்ரோ இன்சூரன்ஸ்: உள்ளூர் பொருளாதாரங்களை மீட்டெடுக்க, மீட்சியை விரைவுபடுத்தும் நுண்ணியக் காப்பீட்டுத் திட்டங்கள் (Micro-Insurance) மற்றும் காலநிலை-தாங்குதிறன் கொண்ட கட்டமைப்பு முதலீடுகள் அவசியம்.

• பொறுப்புணர்ச்சி: வளர்ச்சி என்பது வெறும் பொருளாதாரக் குறியீடுகளால் அளவிடப்படுவதல்ல; அது ஒவ்வொரு குடிமகனின் பாதுகாப்பையும், கண்ணியத்தையும் உறுதி செய்வதில் உள்ளது.

இலங்கையின் தேசியப் பாதுகாப்பு தினம், டிசம்பர் 26 அன்று, வெறும் சோகத்தை நினைவு கூரும் நாளாக மட்டும் இல்லை; அது ஒரு தேசத்தின் மீட்சிக்கான திறனையும், சமூகப் பொருளாதாரத் தாங்குதிறனையும் (Socio-Economic Resilience) ஆய்வு செய்யும் ஒரு ஆவண தினமாகும். பதினெட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, 2004-இல் ஏற்பட்ட சுனாமிப் பேரழிவு, சில நிமிடங்களில் நாட்டின் கடலோரப் பகுதிகளைத் துடைத்துச் சென்றது. அது இழந்த உயிர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் 35,000 ஆகும். அந்த கொடூரத்தின் நேரடிச் சான்றாக, காலியின் (Galle) பெராலியா ரயில் விபத்து இன்றும் ஆறாத வடுவாக உள்ளது. ஒரே ரயிலில் சுமார் 1,700 பயணிகளுடன், குறைந்தபட்சம் 1,000 பேர் உயிரிழந்தனர். சமீபத்தில் (நவம்பர் 28, 2025) தாக்கிய ‘திட்வா’ சூறாவளி, வடகிழக்கு பருவமழையின் தீவிரத்துடன் சேர்ந்து, கிட்டத்தட்ட நாட்டின் அனைத்து மாவட்டங்களிலும் மழை வெள்ளம், நிலச்சரிவு மற்றும் வேளாண்மை இழப்புகளை ஏற்படுத்தி, 2.2 மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்களைப் பாதித்ததுடன், 800-க்கும் மேற்பட்ட உயிரிழப்புகளையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது.

பேரழிவுகள் தனிப்பட்ட நபர்களின் வாழ்க்கையை மட்டுமல்ல, ஒரு தேசத்தின் பொருளாதாரத் துடிப்பையே புரட்டிப் போடுகின்றன. ஆனால், நமது மீட்சியின் அளவுகோல் என்ன? இத்தகைய இடைவிடாத அதிர்ச்சிகளிலிருந்து ஒரு நாடு மீண்டும் எழும்போது, அந்த நாட்டின் முன்னேற்றம் எதில் அளவிடப்பட வேண்டும்?

"ஒரு நாட்டின் பொருளாதார முன்னேற்றம் என்பது இறுதியாக, ஒரு சிலரின் செல்வத்தால் அல்ல, மாறாக பலரின் கண்ணியத்தால் அளவிடப்படுகிறது." – இந்த ஆழமான கூற்றை முன்வைத்த அமர்த்தியா சென், வளர்ச்சி என்பது வெறுமனே GNP வளர்ச்சி அல்ல, மாறாக, மக்கள் அனுபவிக்கும் சுதந்திரங்களின் விரிவாக்கமே என்றார். சுனாமி மற்றும் திட்வாவால் ஏற்பட்ட மரணங்கள் மற்றும் இடம்பெயர்வுகள், ஒரு தேசத்தின் மிக அடிப்படை சுதந்திரத்தை – அதாவது உயிர் வாழும் சுதந்திரம் மற்றும் பாதுகாப்பு – கேள்விக்குறியாக்கியுள்ளன. இத்தகைய கட்டமைப்புச் சரிவுகள் ஏற்படும்போது, பொருளாதாரத்தின் மீதான நம்பிக்கை சிதைவதற்குள் ஒரு தேசத்தால் எவ்வாறு மீண்டும் கட்டமைக்க முடியும்? இதுவே தேசியப் பாதுகாப்பு தினம் நம் முன் வைக்கும் முக்கியமான சமூகப் பொருளாதாரக் கேள்வி.

நாம் இன்று தேசியப் பாதுகாப்பு தினத்தைக் கடைப்பிடிப்பது, கடந்த காலத்தின் இழப்புகளை நினைவில் கொள்வதோடு மட்டுமல்லாமல், எதிர்காலப் பேரழிவுகளுக்கு எதிராக நமது சமூகப் பொருளாதார அமைப்பை எவ்வளவு தூரம் தயார் செய்துள்ளோம் என்பதை வரையறுக்கவுமாகும். பேரிடர்கள் ஒரு நாட்டின் வறுமை மற்றும் சமத்துவமின்மையைப் பன்மடங்கு பெருக்குகின்றன.

புள்ளிவிவரங்களின் கூற்றுப்படி: சுனாமிப் பேரழிவின் மொத்தச் செலவு சுமார் 1.3 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்கள் என மதிப்பிடப்பட்டது, இது அப்போதைய மொத்த தேசிய உற்பத்தியில் (GDP) சுமார் 4.5% ஆகும் [ADB, 2005]. சமீபத்திய திட்வா சூறாவளியால் ஏற்பட்ட சேதங்களின் ஆரம்ப மதிப்பீடு, விவசாய மற்றும் உள்கட்டமைப்பு இழப்புகள் மட்டும் 2.5 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்களை தாண்டியுள்ளது [National Disaster Management Center, Preliminary Report, 2025].

இந்தச் சமூகப் பொருளாதாரச் சுமை சமமாகப் பகிரப்படுவதில்லை. பாதிப்புக்குள்ளானவர்கள் யார்? முதன்மையாக பாதிக்கப்படுவோர்:

1.        கடலோர மீனவச் சமூகம்: இவர்களின் வாழ்வாதாரம் நேரடியாகக் கடலைச் சார்ந்துள்ளதால், சுனாமி மற்றும் கடலோரச் சூறாவளிகளால் அவர்களின் படகுகள், உபகரணங்கள் மற்றும் வீடுகள் முற்றிலும் அழிக்கப்படுகின்றன.

2.        முறைசாரா தொழிலாளர்கள் (Informal Workers): கட்டுமானம், சில்லறை வர்த்தகம், மற்றும் அன்றாடக் கூலித் தொழிலாளர்கள். திட்வா சூறாவளியால் 2.2 மில்லியன் மக்கள் பாதிக்கப்பட்ட நிலையில், இவர்களில் 70% க்கும் அதிகமானோர் முறைசாரா பொருளாதாரத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று ILO (International Labour Organization) மதிப்பிடுகிறது. காப்பீட்டு வசதியோ, நிரந்தர ஊதியமோ இல்லாத நிலையில், ஒரு நாள் வேலை இழந்தால் கூட அவர்களின் குடும்பம் வறுமைப் பிடியில் சிக்கித் தவிக்கிறது.

3.        சிறு, குறு மற்றும் நடுத்தர நிறுவனங்கள் (MSMEs): குறிப்பாக சுற்றுலாத் துறையைச் சார்ந்துள்ள தெற்குக் கடலோரப் பகுதிகளில், ஒரே இரவில் பல MSMEs மூடப்பட்டன. மூலதனம் இழந்ததால், இவர்களில் பலர் மீண்டும் தொடங்க முடியவில்லை.

பேரழிவுகள், சுகாதார அமைப்பின் மீது பெரும் அழுத்தத்தை உருவாக்குகின்றன, உணவு விநியோகச் சங்கிலிகளைத் (Supply Chains) துண்டிக்கின்றன, மற்றும் அத்தியாவசியப் பொருட்களின் பணவீக்கத்திற்கு வழிவகுக்கின்றன. திட்வா சூறாவளிக்குப் பிந்தைய உடனடி விளைவாக, உணவுப் பொருட்களின் விலை 25% அதிகரித்துள்ளது. இது, ஏற்கனவே நிதி நெருக்கடியால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள குடும்பங்களை மேலும் கடன் சுமைக்குள் தள்ளுகிறது. சமூகத்தின் அடிப்படையான சமத்துவமின்மையை ஒரு பேரிடர் எந்த அளவு வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வருகிறது என்பதற்கு இதைவிடச் சிறந்த உதாரணம் இருக்க முடியாது.

சுனாமிக்குப் பின் பல ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன, திட்வா ஒரு சமீபத்திய எச்சரிக்கையாக வந்துள்ளது. இத்தனை கால இடைவெளியிலும், அடிப்படைப் பிரச்சினைகள் ஏன் நீடிக்கின்றன? இந்தக் கேள்விக்கான பதில், பெரும்பாலும் கொள்கை வகுப்பில் உள்ள குறைபாடுகளிலும், அரசியல் விருப்பமின்மையிலும், அமைப்பியல் (Systemic) சவால்களிலும் வேரூன்றியுள்ளது.

சவால்கள் மற்றும் அவற்றின் பகுப்பாய்வு:

1.        நடைமுறைப்படுத்தல் இடைவெளிகள் (Implementation Gaps): பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டங்கள் மற்றும் கொள்கைகள் (Disaster Management Acts) உள்ளன, ஆனால் அவை உள்ளூர் மட்டத்தில் திறம்பட நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை. உதாரணமாக, சுனாமிக்குப் பின் கடலில் இருந்து ஒரு குறிப்பிட்ட தூரத்திற்குள் கட்டுமானங்களை மேற்கொள்ளத் தடை விதிக்கப்பட்டது. ஆனால், கடலோரப் பகுதிகளில் சட்டவிரோதக் கட்டுமானங்கள் மீண்டும் வந்துவிட்டன. இதற்கு அரசியல் தலையீடு, ஊழல் மற்றும் நிலப் பதிவு நடைமுறைகளில் உள்ள குழப்பங்களே காரணம் [World Bank Report on Post-Disaster Reconstruction, 2024].

2.        நிதி நெருக்கடி மற்றும் முதலீடு: இலங்கை தொடர்ந்து பொருளாதார நெருக்கடியில் சிக்கித் தவிக்கும் நிலையில், காலநிலை மாற்றத்திற்கான முதலீடுகளும், பேரிடர் தாங்குதிறன் மேம்பாட்டிற்கான நிதியும் புறக்கணிக்கப்படுகின்றன. தேசியப் பேரிடர் நிவாரண நிதி ஒதுக்கீட்டில், 70% க்கும் அதிகமான நிதி, உடனடி மீட்பு மற்றும் நிவாரணப் பணிகளுக்கு மட்டுமே செலவிடப்படுகிறது, நீண்ட கால மீட்சி மற்றும் தயார்நிலைக்கான முதலீடு குறைவாகவே உள்ளது.

3.        காலநிலை மாற்றத்தின் தாக்கம்: திட்வா போன்ற தீவிரச் சூறாவளிகளின் வருகை, காலநிலை மாற்றத்தின் நேரடி விளைவாகும். 2004 சுனாமியுடன் ஒப்பிடும்போது, திட்வாவின் சேதங்கள் புவியியல் ரீதியாக மிகவும் பரந்தவை. இது ஒரு உள்ளூர் புயல் அல்ல; உலகளாவிய சுற்றுச்சூழல் மாற்றத்தால் தீவிரமடைந்த ஒரு நிகழ்வு. ஆனால், நமது பேரிடர் மேலாண்மைத் திட்டங்கள் இன்னும் பழைய 'நில அதிர்வு' மற்றும் 'பருவமழை' முன்னறிவிப்புகளை மட்டுமே சார்ந்துள்ளன, தீவிரமடையும் புதிய காலநிலை வடிவங்களைப் புரிந்துகொள்வதில்லை.

4.        சமூக மூலதனத்தின் சிதைவு (Erosion of Social Capital): பெராலியா போன்ற கிராமங்கள், தங்கள் முழுச் சமூக மூலதனத்தையும் (Social Capital) இழந்தன. சமூகக் கட்டமைப்புகள் சிதைவடைந்தன. அரசு வழங்கிய நிவாரணங்கள் மற்றும் வீடுகள், சில நேரங்களில் சமூகத்தின் அசல் பிணைப்புகளைப் பலவீனப்படுத்தின. மீட்சி என்பது வெறும் செங்கல் மற்றும் சிமென்ட்டை வழங்குவது அல்ல; இழந்த சமூக நம்பிக்கையையும், கூட்டுச் செயல்பாட்டு உணர்வையும் மீண்டும் கட்டியெழுப்புவதாகும். இது பல ஆண்டுகளாகத் தொடரும் ஒரு உளவியல் மற்றும் சமூகப் பணியாகும்.

"மீட்சி என்பது வெறுமனே பழைய நிலைக்குத் திரும்புவது அல்ல, மாறாக அதிர்ச்சிகளைத் தாங்கும் மற்றும் மீண்டு வரும் திறனுடன் புதிய, சிறந்த அமைப்புகளை உருவாக்குவது." – இது ஐக்கிய நாடுகள் வளர்ச்சித் திட்டத்தின் (UNDP) மையக் கருத்தாகும். நாம் நமது தோல்விகளை ஒப்புக்கொண்டு, இந்தத் தத்துவத்தின் அடிப்படையில் கொள்கைகளை வகுக்கத் தவறினால், அடுத்த பேரிடர் வரும்போது இதே வலியைத்தான் அனுபவிப்போம்.

முன்மொழிவுகளும் தீர்வுகளும் (Proposals and Solutions)

பேரிடர்களுக்குப் பிந்தைய மீட்சியை நிலைத்தன்மையுடன் மேற்கொள்ளவும், அடுத்த அதிர்வுக்குத் தயாராகவும் இருக்க, இலங்கை அரசு மற்றும் சமூகம் இணைந்து செயல்படக்கூடிய சில தரவு சார்ந்த, நடைமுறைத் தீர்வுகளைக் காண்போம்.

1.        காலநிலை-தாங்குதிறன் கொண்ட உள்கட்டமைப்பு முதலீடு (Climate-Resilient Infrastructure): திட்வாவால் அழிக்கப்பட்ட சாலைகள், பாலங்கள் மற்றும் நீர்ப்பாசன அமைப்புகளை மீண்டும் கட்டும்போது, அவை காலநிலை மாற்றத்தின் தீவிரத்தை எதிர்கொள்ளும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட வேண்டும். உலக வங்கி (WB) போன்ற நிறுவனங்கள், "Build Back Better" என்ற கொள்கையின் கீழ், தாங்குதிறன் கொண்ட கட்டமைப்பிற்கு அதிக நிதி உதவி அளிக்கத் தயாராக உள்ளன.

2.        விரிவான நுண்ணியக் காப்பீட்டுத் திட்டங்கள் (Scalable Micro-Insurance Schemes): முறைசாரா தொழிலாளர்கள் மற்றும் சிறு விவசாயிகளைப் பாதுகாக்கும் வகையில், குறைந்த பிரீமியம் கொண்ட நுண்ணியக் காப்பீட்டுத் திட்டங்களை அரசு வங்கிகள் மற்றும் தனியார் நிறுவனங்களுடன் இணைந்து உருவாக்க வேண்டும். பங்களாதேஷ் மற்றும் இந்தியா போன்ற நாடுகளில், இதுபோன்ற சமூக அடிப்படையிலான காப்பீட்டு மாதிரிகள் (Community-Based Insurance Models) சிறிய வணிகங்களை அதிர்ச்சியிலிருந்து மீட்டெடுக்க உதவியுள்ளன. பேரிடர் காப்பீட்டுத் திட்டங்களில் முறைசாரா துறையின் பங்களிப்பு தற்போது 10% க்கும் குறைவாகவே உள்ளது; இதை அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளில் 50% ஆக உயர்த்துவதை இலக்காகக் கொள்ள வேண்டும்.

3.        முன்னேறிய ஆரம்ப எச்சரிக்கை அமைப்புகள் (Advanced Early Warning Systems - EWS): மீனவக் கிராமங்கள் மற்றும் மலைப்பிரதேசங்களில் உள்ள நிலச்சரிவு அபாயப் பகுதிகளுக்கு, புவியியல் ரீதியாக இலக்கிடப்பட்ட மொபைல் அடிப்படையிலான EWS அமைப்புகளை மேம்படுத்த வேண்டும். இது வெறும் Sirens அடிப்பதல்ல; பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்குச் சரியான நேரத்தில், அவர்களின் உள்ளூர் மொழியில், என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற தெளிவான அறிவுறுத்தல்களை வழங்குவதாகும்.

4.        தற்சார்புள்ள உள்ளூர் அரசாங்கம் (Empowered Local Governance): பேரிடர் மேலாண்மையை மத்தியமயமாக்குவதற்குப் பதிலாக, கிராம மட்டத்திலும், மாவட்டச் செயலக மட்டத்திலும் நிதி மற்றும் அதிகாரப் பொறுப்புகளைக் கொண்டு செல்ல வேண்டும். கிராமிய சமூகங்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய உள்ளூர் அரசாங்கங்களுக்கு அதிகாரம் வழங்குவது, நிவாரண விநியோகத்தில் தாமதங்கள், ஊழல்கள் மற்றும் முறைசாரா மக்கள் புறக்கணிக்கப்படுவதைத் தடுக்கும். பேரிடர் மீட்புக்கான நிதி விநியோகத்தில், குறைந்தபட்சம் 30% உள்ளூர் நிர்வாக அலகுகளுக்கு நேரடியாகச் சென்றடைய வேண்டும் என்று ஐ.நா. பரிந்துரைக்கிறது.

தேசியப் பாதுகாப்பு தினத்தின் இரண்டு நிமிட மௌனம் (காலை 9:25 முதல் 9:27 வரை) என்பது வெறும் காலியான சடங்கு அல்ல. அது, நமது தேசத்தின் ஒவ்வொரு குடிமகனின் கண்ணியம் மற்றும் வாழ்க்கையைப் பாதுகாப்பதில் நாம் கொண்டிருக்கும் கூட்டுப் பொறுப்பை நினைவூட்டும் காலமாகும்.

நாம் கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் கேட்ட கேள்வியையும், அமர்த்தியா சென் அவர்களின் தத்துவத்தையும் மீண்டும் நினைவுகூர வேண்டும்: பொருளாதார முன்னேற்றம் என்பது பலரின் கண்ணியத்தால் அளவிடப்படுகிறது. ஒரு தேசத்தின் மீட்சி, அதன் பங்குச் சந்தையின் எழுச்சியிலோ அல்லது சுற்றுலா வருமானத்தின் அதிகரிப்பிலோ மட்டும் இல்லை. அது, பெராலியா போன்ற கடலோரக் கிராமங்களில், சூறாவளியின் அச்சம் இல்லாமல் மக்கள் நிம்மதியாக வாழக்கூடிய திறனிலும், ஒரு முறைசாரா தொழிலாளி தனது அன்றாட உழைப்பை இழக்கும்போது, அவனைத் தாங்கிக் கொள்ளும் ஒரு சமூகப் பாதுகாப்பு வலை (Safety Net) இருப்பதிலும் உள்ளது.

ஒரு தேசம் என்ற வகையில், நமது வளர்ச்சிப் பயணத்தில், நாம் ஒவ்வொருவரும் ஒருமித்த குரலில் கேட்க வேண்டிய அறைகூவல் இதுதான்: நாம் வளர்ச்சியைக் கணக்கிட வேண்டியது மொத்த தேசிய உற்பத்தியின் (GDP) புள்ளிகளால் அல்ல, மாறாகப் பாதுகாக்கப்பட்ட உயிர்களாலும், உயர்த்தப்பட்ட வாழ்க்கையினாலும் ஆகும். இந்த நாளில் நாம் உறுதி ஏற்க வேண்டும்: இனிவரும் பேரிடர்கள், நம் தேசத்தின் மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடிய மக்களை மீண்டும் ஒருபோதும் அச்சுறுத்தக் கூடாது