டிட்வா விட்டுச் சென்ற பொருளாதாரப் புயலும், மீண்டெழுதலுக்கான விலை மதிப்பும்

'டிட்வா' (Ditwah) சூறாவளி இலங்கையின் விவசாய நிலங்கள் மற்றும் நகரங்களில் ஏற்படுத்திய பௌதீகச் சேதங்கள் கண்களுக்குப் புலப்படுபவை. ஆனால், அது நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP) ஏற்படுத்தியுள்ள அதிர்வலைகள், பொருளாதார நிபுணர்களுக்கும் கொள்கை வகுப்பாளர்களுக்கும் இடையில் ஒரு புதிய விவாதத்தைக் கிளப்பியுள்ளன. 

2026ஆம் ஆண்டில் நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சியின் மீது ஒரு குறுகிய கால அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் என்று கணிக்கப்பட்டாலும், அதிகாரிகளின் கருத்துப்படி, புனரமைப்புப் பணிகள் மற்றும் வேகமாக இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பும் பொருளாதார நடவடிக்கைகள் மூலம் இந்த இழப்பு ஓரளவு ஈடுசெய்யப்படும் என்று நம்பப்படுகிறது. எனினும், சர்வதேச நாணய நிதியத்தின் (IMF) தூதுக்குழுத் தலைவர் இவான் பாபஜோர்ஜியோ (Evan Papageorgiou) எச்சரிப்பது போல, இது ஒரு தற்காலிக அதிர்ச்சி என்றாலும், அதன் பொருளாதார இழப்பை வெறுமனே வளர்ச்சி விகிதத்துடன் ஒப்பிட்டுச் சுருக்கிவிட முடியாது. "பொருளாதார இழப்புகள் மிகவும் முக்கியமானவை மற்றும் அவை பெரிய அளவிலானவை" என்ற அவரது வார்த்தைகள், எண்கள் சொல்லாத ஒரு ஆழமான பொருளாதார யதார்த்தத்தைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.

இந்த அனர்த்தத்தின் உடனடித் தாக்கம் நாட்டின் உற்பத்தித் துறையில் எதிரொலிக்கிறது. சுமார் 108,000 ஹெக்டேர் நெல் வயல்கள் அழிக்கப்பட்டுள்ளன. இவை முதிர்ந்த பயிர்கள் அல்ல, மாறாகப் பிஞ்சுப் பயிர்கள் என்பதால், மீண்டும் பயிரிடுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் உள்ளன என்று ஒரு வாதம் முன்வைக்கப்படலாம். ஆனால், இந்த மறுபயிர்ச் செய்கைக்கான செலவு, தாமதத்தால் ஏற்படும் உற்பத்தி இடைவெளி மற்றும் விவசாயிகளின் வருமான இழப்பு ஆகியவை பொருளாதாரச் சக்கரத்தில் ஒரு தற்காலிகத் தடையை ஏற்படுத்துகின்றன. 

நாடு முழுவதும் பரந்த பகுதிகள் ஸ்தம்பிதமடைந்ததால், நுகர்வுச் செலவுகள் குறைந்து, கலால் வரி (Excise Revenues) வருமானத்தில் வீழ்ச்சி ஏற்பட்டுள்ளது. மதுபான உற்பத்தி நிலையங்கள் நீரில் மூழ்கியமையும், சுமார் இரண்டு மில்லியன் மக்கள் இடம்பெயர்ந்தமையும், அரசின் வரி வருவாயில் நேரடித் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன. இந்தச் சூழலில், பொருளாதார வளர்ச்சி 2.9 சதவீதமாகக் குறையக்கூடும் என்று IMF கணித்துள்ளது. இது 3.1 சதவீத நிலையான கணிப்பிலிருந்து 0.2 சதவீத வீழ்ச்சியாகும்.

இருப்பினும், இந்த வீழ்ச்சி ஒரு நிரந்தரப் பின்னடைவு அல்ல என்று வாதிடுவோரும் உள்ளனர். பிரதி நிதி மற்றும் திட்டமிடல் அமைச்சர் அனில் ஜயந்த பெர்னாண்டோ கூறுவது போல, "பொருளாதார இழப்பு என்பது பொருளாதாரம் எவ்வளவு வேகமாக மீண்டும் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்புகிறது என்பதைப் பொறுத்தது." தெற்குக் கடற்கரை ஹோட்டல்கள் நிரம்பியிருப்பதும், பெரும்பாலான வீதிகள் போக்குவரத்திற்குத் தயாராகியிருப்பதும் இயல்பு நிலை திரும்புவதற்கான நேர்மறையான சமிக்ஞைகளாகும். 

மேலும், 500 பில்லியன் ரூபாய் மேலதிகச் செலவில் அரசாங்கம் முன்னெடுக்கும் புனரமைப்புப் பணிகள், பொருளாதாரத்தில் பணப்புழக்கத்தை அதிகரித்து, வளர்ச்சியைக் தூண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இது பிரெஞ்சுப் பொருளாதார நிபுணர் ஜீன்-பாப்டிஸ்ட் சே (Jean-Baptiste Say) குறிப்பிட்ட "உடைந்த ஜன்னல் தவறான கருத்து" (Broken Window Fallacy) போன்றது. அதாவது, உடைந்ததைச் சரிசெய்வது பொருளாதார நடவடிக்கையைத் தூண்டினாலும், அது இழந்த மூலதனத்தை முழுமையாக ஈடுசெய்யாது. ஆனால், இம்முறை அரசாங்கம் "இன்னும் சிறப்பாக மீளக்கட்டியெழுப்புதல்" (Build Back Better) என்ற கொள்கையின் அடிப்படையில், உள்கட்டமைப்பை வலுப்படுத்தவும், மண்சரிவு அபாயம் உள்ள பகுதியிலிருந்து மக்களை மாற்றவும் திட்டமிட்டுள்ளது. இது வெறும் மாற்றீடு அல்ல, ஒரு மேம்பாடு.

எனினும், புனரமைப்புச் செலவுகள் மற்றும் விநியோகச் சங்கிலித் தடங்கல்கள் காரணமாக, குறுகிய காலத்தில் பணவீக்கம் அதிகரிக்கும் அபாயம் உள்ளது. உணவுப் பொருட்களின் தட்டுப்பாடு மற்றும் இறக்குமதிக் கட்டுப்பாடுகள் விலையேற்றத்தைத் தூண்டலாம். அதேவேளை, விவசாய ஏற்றுமதியின் வீழ்ச்சி மற்றும் சுற்றுலாத் துறையின் தற்காலிகத் தொய்வு ஆகியவை, அடுத்த 6 முதல் 12 மாதங்களுக்கு நாட்டின் நடப்புக் கணக்குப் பற்றாக்குறையை (Current Account Deficit) விரிவுபடுத்தக்கூடும். 1952 ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரியில் ஏற்பட்ட கொடுப்பனவுச் சமநிலை (Balance of Payments) நெருக்கடியைப் போன்று, இம்முறையும் அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பில் அழுத்தம் ஏற்படலாம். ஆனால், கடந்த காலங்களைப் போலல்லாமல், தற்போது மத்திய வங்கி (Central Bank) கடைப்பிடிக்கும் பணவீக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் (Deflationary Policy) கொள்கைகள், நாணயத்தின் ஸ்திரத்தன்மையைப் பாதுகாக்க உதவும் என்று நம்பப்படுகிறது.

எமது பார்வையில், இந்த அனர்த்தம் இலங்கையின் பொருளாதார முகாமைத்துவத்திற்கு ஒரு புதிய சோதனையை வைத்துள்ளது. 500 பில்லியன் ரூபாய் மேலதிகச் செலவை ஈடுசெய்வதற்கு அரசாங்கம் திட்டமிடும் விதம், அதாவது அரச வணிக வங்கிகளில் வைப்புச் செய்யப்பட்டுள்ள கடன் நிதியைப் பயன்படுத்துவது, வங்கி அமைப்பில் பணப்புழக்கத்தை எவ்வாறு பாதிக்கும் என்பதை உன்னிப்பாகக் கவனிக்க வேண்டும். 

"பணவீக்கம் என்பது ஒரு தற்காலிக ஊக்கியாக மட்டுமே இருக்க முடியும்" என்ற கிளாசிக்கல் பொருளாதார நிபுணர் ஃபிரெட்ரிக் ஹயக்கின் (Friedrich Hayek) எச்சரிக்கையை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். தூண்டுதல் பொதிகள் (Stimulus Packages) மூலம் செயற்கையான வளர்ச்சியை உருவாக்குவதை விட, உறுதியான நிதிக் கொள்கைகள் மற்றும் கட்டமைப்புச் சீர்திருத்தங்களே நீண்ட கால ஸ்திரத்தன்மைக்கு வழிவகுக்கும். 2026 ஆம் ஆண்டிற்கான 500 மில்லியன் டொடாலர் (Dollar) வெளிநிதிக் கடனுக்கான திட்டமும், IMF இன் 200 மில்லியன் டொடாலர் உதவியும், உடனடித் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய உதவினாலும், கடன் சுமையை அதிகரிக்காமல் பார்த்துக்கொள்வது அவசியமாகும்.

இந்தச் சவாலை எதிர்கொள்ள நடைமுறைச் சாத்தியமான சில தீர்வுகளை முன்வைக்கலாம். முதலாவதாக, புனரமைப்புப் பணிகளுக்காகச் செலவிடப்படும் நிதியானது, உள்ளூர் ஒப்பந்தக்காரர்கள் மற்றும் உள்ளூர் மூலப்பொருட்களைப் பயன்படுத்துவதை உறுதி செய்வதன் மூலம், பணம் உள்நாட்டுப் பொருளாதாரத்திற்குள்ளேயே சுழல்வதை உறுதி செய்ய வேண்டும். இரண்டாவதாக, பாதிக்கப்பட்ட விவசாயிகளுக்கு நேரடிப் பணப் பரிமாற்றங்கள் அல்லது உள்ளீட்டு மானியங்களை வழங்குவதன் மூலம், அவர்கள் அடுத்த போகத்திற்குத் தயாராவதை ஊக்கப்படுத்த வேண்டும். மூன்றாவதாக, சுற்றுலாத் துறையை மீட்டெடுக்க, பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளுக்கான சிறப்பு ஊக்குவிப்புத் திட்டங்களை அறிவிக்க வேண்டும். நான்காவதாக, மத்திய வங்கியானது, அரசாங்கத்தின் பாரிய செலவினங்கள் பணவீக்கத்தைத் தூண்டாத வகையில், பணப்புழக்கத்தை இறுக்கமாகக் கண்காணிக்க வேண்டும்.

முடிவாக, 'டிட்வா' அனர்த்தம் ஒரு பொருளாதார அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியிருந்தாலும், அது மீள முடியாத வீழ்ச்சி அல்ல. அரசாங்கத்தின் துரித நடவடிக்கைகளும், மக்களின் மீண்டெழும் (Meendelzhu) தன்மையும் இணைந்து செயற்பட்டால், 2026 ஆம் ஆண்டின் முதல் காலாண்டிலேயே பொருளாதாரம் பழைய நிலைக்குத் திரும்பும் வாய்ப்பு உள்ளது. ஆனால், இந்த மீட்சி என்பது பழைய தவறுகளைத் திருத்தி, ஒரு வலுவான பொருளாதாரக் கட்டமைப்பை உருவாக்குவதற்கான வாய்ப்பாக மாற்றப்பட வேண்டும். பணவீக்கத்தைக் கட்டுக்குள் வைத்துக்கொண்டு, வளர்ச்சியைத் தூண்டும் ஒரு சமநிலையான பொருளாதார முகாமைத்துவமே இன்றைய காலத்தின் கட்டாயமாகும். அழிவிலிருந்து எழுவது மட்டும் போதாது; அது ஒரு உறுதியான, நிலையான எதிர்காலத்தை நோக்கிய பயணமாக இருக்க வேண்டும்.